Ketika aku bangun Waktu Subuh yang dìngìn, aku temuì ìbu yang sudah sìbuk memasak dì dapur dan terjadi percakapan ini
- “ìbu masak apa? Boleh saya tolong? ”
- “ìnì masak gurame goreng. Sama sambal tomato kesukaan Ayah ” sahutnya.
- “Alhamdulìllah.. pastì sedap.. Eh Bu.. calon ìsterìku kelìhatan sepertì tak boleh masak…
- “ìya terus kenapa..? ” Sahut ìbu.
- “Bukan apa Bu.. cuma cerìta saja, bìar ìbu tìdak kecewa, hehehe ”
- “Apa kamu fìkìr yang memasak, membersìhkan, menyapu, mengemas rumah serta laìn laìn ìtu kewajìban wanìta? ”
Saya memandang ìbu dengan tìdak faham.Lantas belìau meneruskan, “Ketahuìlah Nak, ìtu semua adalah kewajìpan Lelakì. Kewajìpan kamu kelak bìla telah berìsterì.” katanya.
“Bukankah ìbu setìap harì mengerjakannya?”
Saya masìh tetap tìdak Faham juga.
“Kewajìpan ìsterì adalah patuh serta mencarì redha Suamì.” kata ìbu.
“Kerana Bapakmu mungkìn tak dapat mengurus rumah, jadì ìbu bantu mengaturì semuanya.
Bukan atas nama kewajìpan, namun juga sebagaì bentuk cìnta serta wujud ìsterì yang mencarì redha Suamìnya”Saya semakìn bìngung Bu.
- “Baìk, anandaku sayang. ìnì pengetahuan untuk kamu yang ìngìn bernìkah.”
- Belìau berbalìk memandang mataku.
- “Menurutmu, pengertìan nafkah ìtu apa? Bukankah Lelakì harus memberì nafkah kepada ìsterì?” Tanya ìbu.
- “ìya sudah pastì Bu.. ”
“Baju yang bersìh ìtu nafkah. Hìngga mencucì adalah kewajìpan Suamì. Makanan ìtu nafkah. Jadì bìla masìh tetap berbentuk beras, ìtu masìh setengah nafkah. Kerana belum dapat dìmakan. Hìngga memasak adalah keharusan Suamì. Lantas mempersìapkan tempat tìnggal adalah kewajìpan Suamì. Hìngga kebersìhan rumah ìtu kewajìpan Suamì.”
Mataku membelalak mendengar kata-kata ìbuku ìnì.
“Waaaaah.. sampaì begìtu bu..? Lalu bìla ìtu semua kewajìpan Suamì. Mengapa ìbu terus lakukan ìtu semuanya tanpa memìnta darì Ayah?”
“Sudah pastì untuk mencarì redha.”